Inwokacje

Prosna

Rzeka

Pożegnałem twe senne nurty

Rzeko niewinna i niespieszna

Spętana piaskiem nagich ławic

Ubrana w rzadkie mielizny

Na których toczyłem bój

Z bąkiem natrętem

Łakomym świerszczem

Liliowo-rdzawym ostem.

Wyruszyłem w daleką drogę

W nowe nieznane strony

Gdzie Ciebie już nie zobaczę

Nie przebrnę sennym brodem

Bezgłośnie nie wsunę stóp

W zieloność Twego przemijania

Bujność poszycia

Co nieświadome nieprzebrane

Przędzie swe wici

U wrzeciona brzegów.

Zostawiłem domostwa wśród topól

Gardząc leniwym zwierciadłem tafli

I przeminąłem w nędzny odjazd

Pragnąc nie słyszeć Twoich fal

Z oddali.

Piastunko moja rzeko

Oczyść swą wodą mą kłamliwość

Usłysz szlochanie rozżalone

Kiedy popołudniowym zmierzchem

Łowię szmer ludzi obcych myślom

Których progów Ty

Obmywać nie będziesz nigdy.

© Andrzej Osiński

***

Noc

Nocy ze studni zapomnienia

Milcząca głębią człowieczego snu

Czerpiąca ze zdrojów zbawienia

Krzepiącą Miłość co bieży bez tchu.

Nocy – Ty opatrujesz wszelkie rany

Nocy – Ty piastujesz braterstwo i wstręt

Nocy – Ty milczysz w modlitwie bez kresu

Nocy – Ty zapominasz w gwiazdach o dniu

Nocy – Ty udajesz się na wieczny spoczynek

Nocy – Ty rodzisz do życia nowych świętych.

Pozwól mi otulić się

W Twą odświętną szatę

W jej zasłony draperie i fałdy

Udziel mi swoich błogosławieństw

Namaść pociechą ukojeniem członki

Owioń milczeniem światłem dnia

Skrzydłem pokoju przedwiecznego

Wiekuistego pamiętnego.

Nocy, siostro moja i matko moja

Sprawiedliwości i miłości nadziejo i wiaro

Daj to, czego mi potrzeba

To, do czego zostałem wezwany

I czym naprawdę jest ta służba

Ten mały nieważny posterunek

Przy którym z trudem trwam na warcie

Z rękami skrępowanymi przez siebie samego

Zniekształconymi słowami modlitwy.

Więc ty, o Nocy, przyjdź jak co noc

I w tę dolinę i na górę

Na której zapadł wielki cień

Wnieś trochę światła

Biały całun

I odwróć ciemność od mych ust.

© Andrzej Osiński